Door: Kees van Oers

Ik ken het werk van Ton al heel erg lang en er zijn veel constanten in aan te wijzen: vaak absurdistisch, kritisch en tegelijk humoristisch, afwisselend karikaturaal en gevoelig, met een verrassende veelzijdigheid aan uitdrukkingsmiddelen: tekenen, schilderen, proza, poëzie, toneel, cabaret, cartoons… Zoveel verschillende manieren dat ik er vast wat ben vergeten.

Een van die manieren is het stripverhaal.
De fraai getekende maatschappijkritische “buismuizen” in zwart-wit uit de zestiger jaren was daarvan een vroeg en inmiddels helaas vergeten geslaagd voorbeeld.

In Meneer Zeewater komen voor mij vele elementen uit zijn werk terug. Ik noem er een aantal: zijn inlevingsvermogen vanuit zijn eigen ervaringen als docent Nederlands in de voor velen meer duistere kanten van het leraarschap, toegespitst op deze tijd; zijn niet aflatende ergernis over zijn ervaringen met het kerkelijk geloof; zijn scherpe waarneming van hoe velen doelloos door het leven gaan en daarbij op een kwade dag tot zelfinzicht komen met voorspelbare gevolgen; zijn gevoeligheid voor de impact van nachtmerries.

Dat Ton een geweldig aquarellist is zie je beslist ook terug in de manier waarop zijn tekeningen zijn ingekleurd. Ik vind ze daarin buitengewoon fraai, mooi.

Het verhaal zelf lijkt allereerst ontleend aan Tons kleine roman: “Tegelaar ” uit 1986, die ook het ‘verval’ van een docent beschrijft met als slot een ‘bevrijdend’ wegvliegen uit het raam van zijn klaslokaal. De oplossing die hij nu in Zeewater kiest is minstens zo fraai en ontroerend en passend voor de beeldtaal. De beangstigende manier waarop de ordeproblemen zijn geschetst zijn komen bij mij als oud-docent hard binnen.

Ik kan iedereen aanraden dit stripverhaal te downloaden en dat zal je na het bovenstaande niet verwonderen.

Kees van Oers