hebben kleuren
teveel kapsones?
praten ze te luid?
scheppen ze teveel op?
zijn ze verdraagzaam?
vinden zij zichzelf cool?
doen ze jou misschien zelfs pijn?
witwassen, denk je
witwassen
vraag jij je af
of er wel voldoende zijn is?
zijn jouw beelden
fluisterende mededelingen
over een tekort aan zijn
zo kijk ik naar jouw werk
en ik heb jouw werk geschapen
dat wilde je toch?
Ton Meijer
28 augustus 2019
Gedicht uitgesproken bij de opening van de expositie van Forma Aktua op 7 oktober 2018
Als ik kijk naar het werk van Els ter Horst,Susan Baxter en Ina Fekken
moet ik mijn woorden opjagen
tot een troep onrustige honden
Dwaze olifanten stuiven rustloos
in het hete zand
opgedroogde aarde
Terra secca terra secca
aardkloot brandt
Huizen kraken, barsten
door `t ondergronds gedonder
Mens woont in een half huis
of, nog slechter, helemaal zonder
Spoel regeerders, `t hedonistisch droge mondje
neem een prosecco!
Terra secca, terra secca
kom op, wie wil er nog een rondje
ik schiet zei d`een, je hartstikke dood
moet je doen zei d`ander
en hij schoot
Algoritmen hagelen
op digibeten
eigen schuld,
dat zij niks weten
he, jij daar,
Jij bent niet meer nodig
nutteloos, volkomen overbodig
dwaze olifanten stuiven rustloos
in het hete zand
terra secca terra secca
trump torenhoge steekvlammen
spatten vuur
en helpen aardkloot naar het laatste uur
terra secca, terra secca
Haatvoertuigen van de riggel
ratelen over straten en pleinen
republikeistenen
worden gesmeten naar
zoekenden naar een plek
waar ook al chaos heerst en maar schreeuwen:
Amerika eerst, Amerika eerst
Hoort oh hoort
kunstmateloze intelligentie
krijgt voortaan het woord
en jaha
Robotterikken passen nu op oma
eenzaam en gans alleen
desnoods totaal in coma
we zetten volk met volgens ons
de kop vol zand
met een slim robotje
aan de kant
we maken ze , wat heet,
in een klap obsoleet
en weet je wat dat betekent
ga maar zitten stakker
voor altijd op je reet
Aardkloot brandt
raast op afgrond
wilt ge dat die in de diepte stort?
Nee, dan wordt het tijd dat ge wakker wordt
Daar moeten we allen bij betrekken
Was getekend
geschilderd
en geknipt
Els ter Horst,Ina Fekken en Susan Baxter
Ton Meijer
Hommage aan C.O.Jellema
Het laatste licht van de dag
Over velden en water
Door het raam van het oude cafë
Met de voorname stoelen
De eikenhouten tafels
En verschoten schilderijen
Maakt vermoeid landschap van zijn gezicht
Wachtend op vrienden
Zit hij daar
In zijn lichaam
Vriendelijk, gedienstig
Dat samentrekt, ontspant, stuwt,
Rijst en daalt,
Dat lichaam waarop hij rekenen kan
Dat lichaam van alle dagen
Zoals een lichaam hoort te zijn
Alleen wat moe
Wachtend op vrienden
Glas cognac, sigaartje
Niet wetend van het ding
Dat groeit in hem
Woordloos,
Zonder argumenten
Aarzelend maar zeker
Doet zinken
Naar de oppervlakte
Wachtend op vrienden
De plek
Waar nog altijd op dat uur
Het licht over velden en water
Het oude café binnen valt
Licht
Dat blijft
Voortaan van hem is
En van ons
Ton Meijer
Gepubliceerd in
“Kwam iemand in de tuin vanmiddag”
Uitgeverij De kleine Uil
De saxofonist stulpt zijn lipsels
als vochtige meloenen
over zijn uitgerekte banaan
waait ronde neveltonen over
eters
moeten zich verliezen
poëtisch onverstaanbaar
in een vederzacht verdrinken
ik zal u behoeden
ik ben een zacht blazende dichter
een zoet lippendier
een poëtische panter
op fluwelen voeten
op fluistertoon
verleid ik
lispel ik
accomodeer uw luistergangen
opdat u de klanken
van mijn opiumfluit kunt vangen
ach hoor toch hoe ik klink
ik ben een goeroe
een koerende goeroe
met gehesen neusgaten
rol ik mijn matje van centerparks uit
kuch ritueel naar het oosten
schrijd naar het licht
spreid mijn armen
en roep mij zelf uit
tot vredesdruif
kale hond ligt
apocalyptish op de vloer
en wacht
diabolus slokt en slapt
smakkend
in de groene worm vol water
gekke gerrit is er ook
incognito
met gedeukte kop
net gearriveerd
uit middeleeuwen
slist
‘t zal alleen maar erger worden
tante Guus
met de bibelebonse muizenissen
in haar schedelpot
Kijkt weg van vogel
met gestrekte pootjes
kale hond ligt apocalyptisch
op de vloer
en wacht
Kees en Joke
Dolce vitalisten
zuigen lijf en leden
tot een roze lenteworm
ome Frans loert
tussen opgewarmde familie
met een glimlach
van 100 jaar op zijn smoel
op zijn uitgedroogde scrotum
medicijnpot tussen knikkende knieën
bladert in arcadische landschappen
van lijven van toen
hij nog god was
kale hond ligt er nog
wacht
als ‘t beschaafde wezen
nog verder van huis is
vieren de beesten feest
vreten
even eerlijk opgevreten
en aap?
aapt zoals de apen apen
drinkt zich dood
vreten voor de vrede krijst tante erika H.F. hysterica in excelsis deo
oh ja, de kale hond
wacht..
op de vloer..
apocaliptisch..
trommel roffelt
lang aanzwellend tromgedonder
gitaar jankt gillende messen
magere jan jammert
nader tot u
kale hond
neemt het woord
Ton Meijer